Ook al was je relatie niet goed, je kunt je verloren voelen als het uitgaat

Ik had een tijd geleden een langdurig mailcontact met een kennis van mij. Een dappere vrouw die een moeilijk moment in haar leven doormaakte. Haar vriend had de relatie verbroken en ze stond er ineens alleen voor met haar zoontje. Ze had het gevoel dat ‘het nooit meer goed zou komen’ en ze voelde een enorme angst bij het idee om er alleen voor te staan. Ze was ervan overtuigd dat ze niet zonder hem kon. Veel mensen denken een relatie nodig te hebben om te kunnen (over)leven. Ze heeft zich er doorheen geslagen en momenteel is ze sterker en gelukkiger dan ooit. Een mooi verhaal om te delen, want veel elementen in haar verhaal zijn herkenbaar en bieden hopelijk inspiratie voor als je eigen leven ‘even een puinhoop lijkt’.

In onze e-mailwisseling beschreef ik haar huidige situatie met behulp van een metafoor:

‘Laten we eens stellen dat je leven een bootreis is. De boot is je vervoermiddel, er zijn mensen die meevaren, er zijn mensen die je boot besturen (terwijl jij de kapitein bent!) op zee, met hier en daar een veilige haven maar ook storm, regen en hoge golven. Dit zijn de omstandigheden van je leven.

Een veilige haven is fijn. Af en toe, welteverstaan. Als je daar blijft, kun je lekker luieren en hoef je niet na te denken of actie te ondernemen. Supersaai: zonder uitdagingen geen groei en avontuur! Kortom: je lag in een veilige haven met meneer X en je zoon. Dat er weinig te beleven viel in die haven en dat er allemaal gaten in je boot zaten, leek voor jou geen probleem. Je stapte gewoon over in zijn boot waar ook gaten in zaten, maar ach, daar nam je gewoon genoegen mee.

Je koos ervoor lekker te kabbelen in het haventje. Het gevoel ‘dat het niet helemaal lekker zat met jullie tweeën’ verdrong je zoveel mogelijk. Het idee om de zee op te gaan, daar dacht je liever niet aan want als je de zee opgaat, moet je misschien wel hoge golven trotseren… In die fase zat jij. Alleen: Meneer X heeft de kabel losgemaakt en je de haven uitgeduwd en meteen ook de terugweg geblokkeerd. Zo werkt dat. Als je zelf geen knopen doorhakt, doet een ander dat voor jou.

Daar zit je dan. In je bootje met al die gaten en de allerbelangrijkste passagier in je leven zit naast je. Je zoon. Die jou aankijkt en vraagt: ‘Mam, waar gaan we heen?’ En jij die angstig om je heen kijkt of je je kapitein nog op de kade ziet staan. Want jeminee: nu moet je die boot zelf besturen! En nu moet je ook nog nadenken over de richting die je op wilt varen. Meneer X zag helaas ook nog kans om de stukjes kauwgom die je in de gaten van je boot had gestopt, eruit te trekken.

Kortom: je zinkt! Begint het verdorie ook nog te regenen en de golven lijken wel zo hoog als flatgebouwen! En je moet het helemaal alleen doen! ‘Je kunt het niet,’ denk je. De regen vermengt zich met de tranen op je gezicht en het lijkt allemaal één grote, natte en vooral troebele bende. Je roept naar je zoon dat hij de gaten van de boot moet dichten. Hij kijkt je aan en vraagt: ‘Hoe dan, mam? Ik weet niet hoe dat moet.’ Om het nog erger te maken, snauw je naar hem omdat je van hem verwacht dat hij iets kan wat je zelf nog niet eens onder de knie hebt. Meteen voel je je schuldig en nu weet je het zeker: ‘Het komt nooit meer goed!’ Je rent een tijdje wild heen en weer in je boot en dan besef je het: hier begint je eigen leven… Dan is het de vraag:

Laat je de boot zinken of zoek je naar mogelijkheden om die boot stabiel te krijgen?

Wat ga jij doen?