Vroeger…

Sjeesde ik met mijn dochter, Lisa naar de plaatselijke kerstbomenverkoper. Het was donker, de weg was leeg. De meeste mensen waren al thuis. Lisa en ik, handschoenen aan, sjaal om, muts op, de auto uit. Mijn dochter die zei: ‘Mama, waarom zijn wij altijd de laatsten met de boom?’ Ik weet niet wat ik als antwoord gaf maar nu weet ik dat het was

‘Omdat ik toen nog niet wist, wat ik nu wel weet.’

En daar stond ie: helemaal alleen in het donker, het laatste boompje. Het ‘zielige boompje’ noemden wij het. Een beetje scheef. Een beetje kaal her en der. De boom die niemand wilde.

Aaaaah, snif.

Lisa en ik redden het boompje, propten ‘m in de auto (met liefde, dat wel hoor) en versierden hem zo mooi als we konden in het gezelschap van warme chocolademelk en slagroom.

Het was niet mijn intentie om het laatste zielige boompje te redden maar ik was gewoon altijd te laat.

Ik rende achter de feiten aan en die feiten leken het altijd te winnen. Of was het mijn oneindige to-do-list? Mijn Perfectionisme? Mijn innerlijke Pleaser? Mijn Verantwoordelijkheidsgevoel? Of had ik toen gewoon nog last van het Brave Meisjes Syndroom?

Ik schreef stapels kerstkaarten. Die aankwamen na kerst. Als we geluk hadden. Dat was ook de tijd dat ik ontdekte dat er ook kaarten zijn met alleen: Gelukkig Nieuwjaar! voor mensen zoals ik. De Telaters.

Zo ben ik niet meer. Dat was een vroegere versie van mij. De kip-zonder-kop-versie. Nou ja, de kop was er wel maar die zat meestal niet op mijn lichaam. Mijn hoofd en lichaam waren toen echt twee complete verschillende werelden.

Ik ben inmiddels ‘afgestapt’ van het sturen van kaartjes. Als ik een kaartje schrijf, dan moet daar een heel verhaal op. Een echte wens. Iets persoonlijks. En dat is niet te doen als ik dat voor iedereen wil doen.

En nou ja… ik ben ook gewoon niet zo heel goed in organiseren. Afhankelijk van wat het is trouwens. Ook al zit mijn hoofd weer op mijn lichaam en praten die twee inmiddels met elkaar (sterker nog, ze werken samen!): ik zit nog steeds bij de Telatersclub.

Zo heb ik nét mijn laatste kerstcadeau’s geregeld en doe ik een schietgebedje dat ze voor de kerst aankomen. En dan moet ik stiekem erbij vertellen dat Lisa de meeste cadeau’s heeft geregeld. Want zij heeft wél geleerd van mijn fouten.

Mijn intentie om de mensen die wat betekenen voor mij, het allerbeste te wensen, is er nog steeds. En ja, mijn klanten betekenen iets voor mij. Er is een band, er is een relatie, er is iets opgebouwd en het is elke dag nog iets waar ik dankbaar voor ben. Dat iemand mij toelaat een rol te spelen, van betekenis te mogen zijn in het nóg mooier maken van zijn of haar leven en/of business.

Jouw leven.

Ik wil jou, lieve klant, hele fijne, warme, gezellig kerstdagen wensen. Nou eigenlijk wil ik vooral wensen dat de kerstdagen en wie weet ben je vrij, je geven wat je wilt of nodig hebt. Dat het dagen worden waarin je ontspant, geniet, plezier hebt, aandacht hebt voor de mensen waar je van houdt. Misschien krijg je wel inzichten. Misschien neem je beslissingen. Who knows…

Voor je nieuwe jaar wens ik dat je je vooral BEWUST bent van wat je zelf wenst. En dat dat uit mag komen.

Wie weet kom ik je nog tegen in de Appie. Ik ben die vrouw met het blauwe mondkapje, die steeds het ding stiekem iets naar beneden schuift en subtiel probeert te krabben, want jeeeee, wat jeukt dat ding.

Misschien zie je me een beetje heen en weer scheuren met de kar, woeste blik in mijn ogen, op zoek naar Aaron die met de scanner verderop in de winkel loopt.

Want je snapt: daar behoor ik nog steeds tot de club van de Telaatsten.

Heel graag tot volgend jaar!

PS ik moest jullie groeten doen Van Dexter de hond, Blue de kater en Luna de poes. Als je goed kijkt, zie je dat Luna tegenwoordig kampeert IN onze boom. En dat onze kater net zoveel van boeken houdt als ik.

Liefs, Wendy