Op sommige vragen weet je van te voren het antwoord al. Dat was ook zo toen mijn vader en zijn vrouw Loes ons een paar maanden geleden vroegen of we het leuk vonden dat ze ons trakteerden op een weekje zon in Turkije.

En inderdaad: niemand van ons kwam met onverwachte antwoorden. ‘Nou nee, pap. Dat zand tussen je tenen, de zon op onze witte benen, we slaan dit aanbod liever af.’

In plaats daarvan kochten we nieuwe bikini’s, klaagden we over cellulitis en die witte benen en wisselden we informatie uit over de maximaal toegestane kilo’s per koffer.

De maanden vlogen voorbij en zo was het ineens vrijdagavond 1 mei. Aaron en ik zijn lichtgewicht reizigers en delen vaak samen een koffer. Het is ook onze gewoonte pas op het laatste moment in te pakken. Terwijl we foto’s ontvingen via Whats-app van gepakte koffers, lag er bij ons op de grond een stapel zomerkleren te wachten om eindelijk de koffer in te duiken. Het nadeel van een koffer delen is dat je snel boven de toegestane 20 kilo zit. We gooiden onze schoenen eruit en besloten de vakantie alleen op slippers door te brengen. Toen wist ik nog niet dat mijn neefje van drie mij zou verleiden een eind te lopen over het strand met kiezels en stenen. ‘Wenny, daar is het strand beter.’ Zijn betoverende oogjes hypnotiseerden mij om met hem mee te gaan. ‘Auw, doet pijn aan mijn voeten!’ roep ik. ‘Doet bij mij geen pijn,’ zegt ie stoer. Een paar minuten later kijkt ie me weer aan met die oogjes en zegt: ‘Misschien kun je me toch even tillen, Wenny.’ Dat was het moment waarop ik besefte dat twee koffers toch een beter idee is. En van die oncharmante surfschoentjes ook.

Tegen een uur of tien ’s avonds klikten we de koffer dicht en doken we in bed om nog wat uurtjes slaap te pakken voordat we om kwart voor vier ‘s morgens naar Schiphol zouden rijden. Tenminste, dat was het idee… Laten we het er maar op houden, dat de wijsheid van mijn moeder: ‘Slaap je niet, dan rust je toch’ regelmatig de revue passeerde. Aaron en Luca hadden nergens last van, net als mijn vader, Rachid, de man van mijn zusje Daisy en hun kinderen Anouar van drie en Nyla van acht maanden. Ik krijg toch sterk de indruk dat dit soort eigenaardigheden vooral voorbehouden zijn aan vrouwen. Je begrijpt dat Schiphol er op zaterdagmorgen uitzag als een filmscène van een goedkope zombiefilm.

Gewapend met kauwgom en oordopjes tegen de oorpijn bij de daling, snoerden we ons in de veel te kleine stoeltjes, zeker voor de lange benen van Aaron terwijl mijn vader en ik iedereen onophoudelijk verveelden met informatie uit onze vliegtuigapp (ja, dat is een genetische afwijking) terwijl Aaron zijn laatste Candy aan het crushen was. ‘Meneer wilt u het tafeltje opklappen?’ haalde hem uit zijn telefoonhypnose. Mijn vader en ik wezen iedereen op ons schermpje omdat je daarop kon zien dat we in beweging waren. Aaron schudde zijn hoofd omdat hij dat zonder de app ook al wel gemerkt had.

Het genenpakketje met ‘verzorgende eigenschappen’ is helaas voor het grootste gedeelte naar mijn zusje en mijn dochter gegaan. Zo was Lisa gewapend met fleecedekentjes waar ik dankbaar gebruik van maakte toen ik een tweede poging deed te slapen. Ik dacht dat het niet gelukt was maar mijn knikkebolbewegingen schenen dat tegen te spreken, aldus de familie op de rijen achter ons. Daisy heeft ‘s avonds nog fruit staan snijden voor ons en overhandigde mij een bak met vers fruit. Lief. Ze weet namelijk dat ik een broodsnob ben en alleen maar speltbrood eet, wat ze niet hebben in het vliegtuig.

Bij landing in Turkije werden er nog grapjes gemaakt over mij. Dat koffers niet aankwamen in mijn bijzijn. Die bleven achter of vlogen naar een andere bestemming. Ik lachte hard mee, want vaker dan vier keer kan dat toch niet gebeuren?

Toen Aaron onze koffer van de band had gehaald, vond ik het tijd om kennis te maken met de Turkse zon. De kennismaking duurde een beetje lang want mijn zusje en haar gezin kwamen maar niet naar buiten.

Ze wachtten op hun koffer.

Die niet kwam.

Verrek. Ik was in de buurt. Het zal toch niet?

De koffer met al het kinderspul, voeding en nieuwe zomerkleertjes die Daisy de dag ervoor had gekocht.

Je denkt toch niet dat dit het enige was, toch? De bus bleek namelijk al weggereden te zijn zonder ons. Logisch, want het duurde allemaal erg lang. Waren we de koffer niet kwijt, dan waren we elkaar kwijt omdat we de mensen van ‘onze’ reisorganisatie zochten. Gelukkig zat er een positieve kant aan het verdwenenkoffer-enbusverhaal. We kregen een privébus die veel relaxter zat en we wonnen tijd omdat we niet bij verschillende hotels hoefden te stoppen.

Eenmaal in de bus zei mijn neefje: ‘Waarom kom je niet gezellig naast mij zitten?’ terwijl hij met zijn handje op de plek naast hem tikte. We deelden een stroopwafel wat betekende dat we elkaar onder de stroopwafelsmurrie smeerden. Ik probeerde het een beetje schoon te poetsen want hij had immers geen schone andere kleren. Bij elke poetsbeweging werd nog duidelijker dat het fijn was als het ding zo snel mogelijk gevonden zou worden. Zo snel mogelijk bleek de volgende dag in de middag. Over voeding voor Nyla hoefden we ons geen zorgen te maken, het hotel had dat allemaal.

Het hotel was verder ook geweldig. Uitzicht op zee, een paar minuutjes lopen naar het strand, verschillende zwembaden, supergoede service, heerlijk eten en drinken en fijne, ruime kamers.

 

In het resort was er ook een ‘Luna-park’, een soort mini-pretpark met een heuse mini-Efteling boot. Dat leverde niet alleen veel herrie op van het lachen maar ook bizarre foto’s, zoals deze: