Hallo allemaal,

Ik ben het, Dex de hond van Wendy. Er is me wat overkomen en dat was niet leuk.

Ik was met Aaron, de vriend van Wendy even langs de weg aan het wandelen.

Aaron wilde iets in de brievenbus doen bij buren verderop. Dat ging nog goed. Het witte ding dat jullie een envelop noemen, paste goed in de brievenbus. Wat er daarna gebeurde, paste voor geen meter!

De deuren van de poort gingen open en voor ik het wist kwamen er twee Rottweilers, mannetjes, ongecastreerd, dat merkte ik meteen, op me af en ze begonnen mij te bijten en aan me te trekken!

Nou ben ik best gespierd. Niet arrogant bedoeld hoor, maar het is gewoon zo. Ze noemen mij ook heel vaak mooi. Gelukkig maar dat ik geen schoenen heb; kan ik er nooit naast gaan lopen. Schoenen vond Wendy misschien wel handig, want die dweilt zich soms helemaal suf als we samen uit het bos komen (yeah, vind ik leuk).

Nou ja, even terug naar de crime scene zoals ze dat op Netnix noemen.

Ik beet terug, ik vocht, ik weerde me af maar het was niet te doen. Zij waren met zijn tweeën. Er kwam zelfs nog een derde Rottweiler bij! Ik wist gewoon: ‘Dit ga ik niet redden.’

Aaron is op mij gaan liggen. Zijn nieuwe Nikes zijn nu niet meer wit, dat kan ik je wel vertellen. Maar dat vond hij niet erg zei hij. Hij lag op mij en duwde steeds die andere honden weg. Maar ze bleven. Het stopte gewoon niet.

En toen kwam er een engel in een auto. Nou ja, het was een man en ik weet niet hoe dat bij jullie heet, een mannelijke engel. Ik denk hetzelfde. Hij was in elk geval slim. Hij ging toeteren en de auto’s achter hem deden dat ook!

Dat hielp.
Daar hadden de Rotties niet van terug! Ze waren in de war en vergaten mij. De engel uit de auto stapte uit en kwam de eigenaresse van de honden helpen de honden weer achter het hek te zetten. Aaron nam mij gauw mee.

We zaten samen op de voordeurmat te trillen. Het was ook best bloederig allemaal. Aaron en Wendy hebben mij verzorgd, nagekeken en het gaat nu weer beter met mij. Ik kon alleen een paar dagen niet goed kwispelen en dat is wel naar, hoor.

Wendy wil altijd dat er een ‘boodschap’ in een bericht zit. Die heb ik net al in het bos achtergelaten maar die bedoelt ze niet.

Ik moet trouwens ook soms stiekem lachen. Meestal poep ik netjes in het bos. Maar soms op het pad en dan gaat ze met een stok mijn uitwerpselen in de bosjes zwiepen zodat niemand poep onder zijn schoenen krijgt. Zo grappig.

Nou de boodschap dus. Die is heel simpel. Als je het zelf niet meer weet of kunt, vraag dan hulp! Laat je helpen. Dat is niet dom, onstoer of wat dan ook. Het kan je leven redden zoals bij mij maar het kan je leven vooral makkelijk maken.

Nou, ik ga even rondlopen bij de keuken, want het is bijna etenstijd.

Tot gauw!
Liefs, Dex(ter)