De eerste dagen van mijn socialmediadieet verliepen zonder moeite. Niet zo gek, ik had voldoende afleiding. Mijn zusje en zwager hebben een heel mooi, lief en ongelooflijk schattig nichtje voor mij gemaakt. Ze heet Nyla en ze is momenteel in het bezit van een stukje van mijn hart. Na de geboorte trof ik mijn zwager aan met een soort zombie-uiterlijk; wallen en spierwit. Mijn zusje zag eruit alsof ze zingend een marathon kon lopen. Die functioneert momenteel op een goedje van oxytocine, adrenaline en dopamine.

Lekkende vader

Alsof dat nog niet voldoende was, besloot mijn vader mij nog even een hartverzakking te bezorgen door zich met spoed op te laten nemen in het Erasmus in Rotterdam (zo lekker naast de deur ook). Ik zal het uit proberen te leggen. Normaal bestaat een volwassen man voor ongeveer 65% uit water. Mijn vader bestond voor ongeveer 80% uit water. Een paar maanden geleden dreven zijn longen als het ware in vocht wat zich daar centreerde en dit moest afgetapt worden. Een tijdje daarna liep de boel weer vol.

Ballon op spanning

De afgelopen periode leek het vocht te zakken naar de buikholte. Denk aan een ballon die steeds meer gevuld wordt. Het vocht zocht een weg naar buiten en die was er want mijn vader had een navelbreuk die artsen niet durfden te opereren. Daar kom ik zo op terug. De druk werd zo groot dat er een scheurtje ontstond in de buikwand (opening naar buiten) en daaruit liep het vocht weg. Normale mensen hebben lekkende dakgoten, ik had een lekkende vader. Dat kan natuurlijk ook.

Gevreesde operatie

Even terugkomend op de navelbreuk die je normaal gesproken prima kan dichtmaken. Dat zou inderdaad kunnen als mijn vader niet ooit een trombose op zijn lever had gehad waardoor het lichaam heel slim zelf bloedbaantjes (lees; spatadertjes) heeft gemaakt om het bloed te transporteren. Zo mooi dat een lichaam zelf oplossingen ‘bedenkt’! Deze spatadertjes werden een heel netwerk in zijn buik en gingen dan ook spontaan bloeden. (Dat verhaal zal ik je besparen). Als je het mes in dat gebied zet, dan loop je het risico dat het bloeden niet meer te stelpen is en dat loopt dan niet zo goed af. Daarom wilden de artsen hem de afgelopen jaren niet opereren. Gisteren werd de situatie ernstig en liep mijn vader het gevaar dat zijn darmen afgekneld zouden raken en was er eigenlijk geen andere optie dan toch proberen te opereren. Godzijdank is het gelukt en bleken er minder spatadertjes in het te opereren gebied te zitten dan verwacht. Het enige gevaar dat hij liep was achteraf toen mijn tante hem even hielp met zijn bed ‘omhoog zetten’ zodat ie lekker rechtop kon zitten. Het was midden in de nacht en hartstikke donker en ze kon het goede knopje niet vinden. Er ging vanalles omhoog; benen, een rug maar niet zijn hoofd. Zijn zijn darmen gered van knelling, klapt mijn tante mijn complete vader zo ongeveer dubbel. 🙂

Wat mijn vader en mijn zusje met mijn uitdaging te maken hebben

Waarom ik dit vertel? In de eerste plaats omdat de situatie met mijn vader zo uniek is dat hij als een soort leerobject wordt benaderd (hij kan niet meer tellen hoeveel mensen aan en in zijn buik hebben gevoeld, gepord en de foto’s hebben bekeken en er waren ruim 10 mensen aanwezig bij de operatie). Hij is heel erg benieuwd of er meer mensen zijn die dit herkennen en vooral wat hiermee gedaan is. Hij heeft meerdere ziekenhuizen van binnen gezien maar ze weten eigenlijk niet wat de oorzaak is van dat ongewenste vocht en kunnen het dus ook niet behandelen. Mocht je iemand kennen met zo’n verhaal, dan hoor ik het natuurlijk graag. Ik denk dat we maar eens gaan kijken op internationale medische fora.

Tweede reden is heel simpel: snap je nu waarom de eerste dagen zonder social media en andere digitale prikkels zo makkelijk waren?