Hallo!

Ik ben het, Dex. Ik weet niet of je mij nog kent. Ik ben de hond van Aaron en Wendy. Wendy zegt altijd dat het merk ‘Rhodesian Ridgeback’ is. Dus dan weet je dat.

Wendy is de laatste tijd meer dingen aan het uitbesteden. Ik mag nu wat vaker jullie mailen. Eerder deed ik dat, samen met mijn kattenbroertje- en zusje stiekem maar dat had ze al snel in de gaten. Nu vindt ze het wel leuk als ik maar niet al te gekke dingen zeg. Maar ja, daar kun je heel veel mee. Gelukkig.

Allereerst wil ik jullie toch echt wel bedanken voor al die lieve berichtjes die jullie ons stuurden nadat ik jullie vertelde over mijn ‘avontuur’ met de drie Rotties. Mijn wonden zijn geheeld. Mijn staart kan weer kwispelen en Aaron en Wendy hebben mij geholpen om zonder angst langs het hek te lopen dat het bos scheidt van de tuin waar die Rottweilers wonen. Ze zitten me nog wel uit te dagen, hoor!

Over angst gesproken. Daarom mail ik jullie. Klanten van Wendy maar ook zijzelf kunnen soms wel wat vertrouwen gebruiken. Vertrouwen hebben in jezelf, het leven, het Universum, je familie, partner, een goede afloop of waar je dan ook maar in wil vertrouwen.

Wendy heeft leren vertrouwen toen ze in 2007 het boek Het geluk in jezelf van Deepak Chopra las. Hét boek dat haar leven ten goede veranderde. Ze noemt het zelf transformeren. Volgens mij bedoelen jullie daar zoiets mee als ‘heeeeeel erg goed veranderen.’ Maar goed, ik snap niet alles wat jullie mensen bedoelen en dat is ook goed natuurlijk. Jullie begrijpen ons ook vaak niet.

Wendy’s vader zei toen zij en haar zusje nog klein waren: ‘Jullie mogen alleen een discussie met mij aangaan, als jullie feitelijke argumenten hebben.’ Misschien denken jullie nu dat Wendy een hele gemene vader heeft maar dat is niet zo hoor. Ze heeft een hele goede band met hem. Maar laten we maar zeggen dat ze is opgevoed met feiten en gebruik van haar hoofd.

In 2007 zei ze dat ze veel van de problemen die ze toen had niet kon oplossen met alleen haar denken, haar hoofd. Ze liep vast. Ze was, zoals Lisette Thooft, dat zegt: een hoofd op pootjes.

Ze wist dat het tijd was om te leren vertrouwen op haar gevoel. Iets dat ze als klein meisje heel erg goed kon totdat het hoofd het over had genomen. Ze zegt weleens: ‘Mijn hoofd was het letterlijke hoofdkantoor waar dag en nacht activiteit was. Mijn gevoel was een bijgebouwtje, ergens verlaten in de jungle met slechte toegangswegen’.

Door te lezen in het boek Het Geluk in jezelf, begon ze meer te vertrouwen in toeval, wat Deepak Chopra synchroniciteit noemt. Ze kreeg het besef dat veel dingen niet geforceerd kunnen worden ook al wil je brein dat nog zo graag. Ook al willen we nog zo graag begrijpen en (zeker) weten. Ze was voorheen zo op zoek naar zekerheid en controle, grip. En dat was hard werken. Nu weet ze dat het niet eens bestaat. Lekker dan, zonde van al dat gedenk, vind ik dan persoonlijk.

Sindsdien is Wendy steeds meer gaan vertrouwen. In zichzelf om mee te beginnen maar vooral ook in het leven. Ook, of juist op momenten dat er dingen gebeuren die haar het gevoel geven alsof de wereld onder haar voeten wegschuift of op momenten dat er wat subtielere aardverschuivingen plaatsvinden.

Ze las in een ander boek: ‘The Science of getting rich’ wat helemaal niet zo over geld gaat als lijkt:

Vertrouwen is geloven in iets dat je nog niet kunt zien.

Tja, en dat is juist het moeilijkst als je geen idee hebt. In de afloop bijvoorbeeld. Als je je wat wankel voelt, als het niet gaat zoals je hoopte, als je de volgende stap nog niet kunt zien of als negatieve emoties en persoonlijkheidskanten dominant zijn.

Wendy wil weten van jullie of jullie willen weten hoe ze dat dan doet, ‘meer vertrouwen hebben’. Dan gaat ze dat met jullie delen.

Ik kan alvast wat delen dat ze heel vaak doet en dat is : intuïtief schrijven. Ze heeft een tekstbestandje waar ze altijd bij kan die ze opent en dan gaat ze zonder nadenken schrijven. Ze weet niet aan wie of wat. Ze weet nieteens wat er komen gaat. Ze schrijft. Ze stelt vragen, ze typt, ze typt, ze typt en soms staan er dingen die zo wijs zijn dat ze niet weet waar het vandaan komt. Ze probeert weleens te bedenken (dus toch met dat hoofd) waar het toch vandaan komt want het helpt goed. Is het innerlijk weten? Is het haar hogere zelf (wat ik nogal een gek woord vind hoor) of is er dan toch zoiets als een Ziel? Of het Universum? Haar gidsen?

Ze heeft het opgegeven om het een naampje te geven. Dat wil dat hoofd namelijk.

Als hond kan ik zeggen: dat is je gevoel. Gevoel heeft nog een veel betere, slimmere logica dan het hoofd.

Kortom: mocht je interesse hebben in hulpmiddelen om meer te koersen op je gevoel, vertrouwen en intuïtie, hart of hoe jullie dat ook noemen, stuur dan even een mail terug.

Doei!

Groetjes, Dex(ter)