Dit artikel komt van mijn andere website mindshifters.nl die ik opgericht heb samen met Rachelle Verhage. Ik nodig je uit om daar eens een kijkje te nemen.

---

We gaan vandaag laten zien dat Herman van Veen en Stephen Covey dezelfde hashtag (hadden) kunnen gebruiken.

Herman was zijn tijd al ver vooruit. De tijd (1979) waarin we nog geen smartphones hadden die al onze aandacht opslokken. De tijd waarin multitasken nog niet zo’n ding was. De tijd dat bingewatchen nog niet eens een woord was.

De tijd waarin Rachelle en Wendy op hun blote voetjes in het gras huppelden. De tijd waarin hun moeders de was ophingen aan zo’n draaimolenachtig wasrek. Toen er nog geen 361 soorten wasverzachters waren om uit te kiezen.

De tijd waarin je nog kon verdwalen in een tijdschrift zonder dat je 28 x tussendoor op je telefoon keek.

Goed. You got the point.

En toch zong Herman toen al:

Opzij, opzij, opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
wij hebben ongelofelijke haast.

Opzij, opzij, opzij,
want wij zijn haast te laat,
wij hebben maar een paar minuten tijd.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

We kunnen nu niet blijven, we kunnen nu niet langer blijven staan.
Een andere keer misschien.

Hij zong nog even verder maar jij hebt waarschijnlijk nog 1001 andere dingen te doen. Vandaag.

Dus laten we Stephen dan even citeren.

“The key is not to prioritize
what’s on your schedule,
but to schedule your priorities.”
Stephen Covey

Wauw, Steeeve!

Deze spreuk wappert al een tijdje op het visionboard van Wendy. Op sommige momenten kijkt ze er kwijlend naar en weet ze:

‘Ja, dat is precies wat ik ZOU MOETEN doen.’

En dan doet ze het toch niet.

Dan zegt ze tegen zichzelf. ‘Weet je? Ik moet het gewoon even doen. Straks wordt het wel rustiger.’

Wat niet zo is. Want wat de straksen van veel mensen gemeen hebben, is dat zij weer nieuwe dingen in petto hebben.

Wie is er bij jou aan je stuur komen zitten?

Wendy weet inmiddels dat er dan kanten aan haar spreekwoordelijke stuur zijn gekropen die vol gas door het leven willen gaan. Die vinden dat ze dingen moet doen om haar bestaansrecht te verdienen (ja, echt). Haar innerlijke Perfectionist die graag ook even aanschuift om te vertellen HOE het dan precies moet, volgens welke lat.

En die innerlijke Pusher. O la la. Die innerlijke Pusher.

En dan zegt ze heel aardig (dat kan ze zijn) tegen die kanten die maar door willen:

‘Dank jullie wel lieverds. Ik weet dat jullie voor me willen zorgen. Op jullie manier. Ik ben blij met jullie maar ik ga jullie nu even van mijn schoot halen en neem zelf dat stuur weer in handen.’

En dan kijkt ze naar achter in haar spreekwoordelijke bus en roept ze de kanten naar voren die zorgen voor balans, rust, plezier, voldoening en zingeving.

Het is net als met angst. Angst is functioneel maar niet als het aan je stuur gaat zitten. Naast angst heb je ook vertrouwen nodig.

Hoe je jezelf niet meer voorbij loopt, vertelt Wendy in deze video.