Rachelle Verhage, mijn inmiddels goede vriendin, zegt met grote regelmaat rake dingen. Zoals: ‘Bij jou merk ik dat je nog heel erg vastzit in een bepaald keurslijf wat je jezelf hebt opgelegd’.

Dus.

Tegen mij. De best-wel-vrije-en-autonome-denker. Die graag buiten de lijntjes denkt, innoveert, inspireert en vooral dingen beter en mooier wil maken. De persoon die vaak wordt beschreven als ‘authentiek’.

Verdorie.

Maar ze heeft gelijk. Ik hijs mezelf nog dagelijks in een strak jasje dat eigenlijk niet meer past. Het jasje dat zegt: werk hard. Wees nuttig. Doe je best.

De zin, dat ik nog in mijn keurslijf zit, gedraagt zich als een zaadje dat zich in mijn hoofd heeft geplant en waarvan de eerste uitschieters zich een weg banen door mijn neurale paden.

Het leven laat je elke dag zien wie de echte jij is. Door subtiele signalen, door niet zo subtiele signalen. Als je maar luistert, ziet en snapt. Probeert te snappen dan, want dat lukt niet altijd 1, 2, 3. Maar wel als je doorgaat.

Zo ben ik enorm gefascineerd door het programma: Alaskan Bush People. Ik zie echt wel hoe zo’n programma in elkaar gedraaid is, problemen worden uitvergroot en herhaald, maar daar gaat het mij niet om. IETS in deze serie ‘resoneert’ zoals ze dat zo mooi zeggen.

Het laat mij iets zien. Herken je dat? Wat je graag leest, ziet of luistert, laat je vaak iets weten over jou.

In mijn geval is dat toch dat keurslijf. Nou kun je zeggen dat de Alaskan bush people wel weer een eigen keurslijf hebben, want ook daar zijn patronen en gewoonten die zijn ontstaan maar laten we zeggen: die zijn iets anders dan het werelddeel waarin ik woon.

Het letterlijk en figuurlijk dicht bij de natuur zijn. In de natuur, je eigen natuur, dat is wat mij onder andere triggert. De gemeenschapszin, iedereen die een bijdrage levert. Een unieke bijdrage op basis van waar jij goed in bent. Samen. Eén persoon kan al het verschil maken. Voor elkaar zorgen. De betekenis van eten en drinken, zo anders dat het gedachteloze eten wat we hier kunnen doen. Eten is leven. Eten is verbinding, eten is geweldig. Met je handen, met je gat op de grond of op een boomstam.

Als ik door onze tuin loop, zie ik vaak voor me waar ik hutten zou kunnen bouwen. Sterker nog: tijdens de bezichtiging voordat we dit huis gingen kopen, betrapte ik mezelf erop dat ik daar toen ook aan dacht. ‘Dit is een geweldige tuin voor hutten!’

Maar dat doe je natuurlijk niet, hutten bouwen, als volwassene. Misschien tijdens een teambuilding of met je neefje en nichtje.

En dat is dus zo’n keurslijf-ding.

Gelukkig zit ik alleen nog maar met mijn enkels in mijn (mijn?) keurslijf. Als coach, iemand die uitermate bewust op woorden let, zie ik ook wel de woorden: ‘met mijn enkels’. Ik stel mezelf dan de vraag: waarom met mijn enkels? Waar staat dat symbool voor? Het lijkt me vooral een beetje wiebelig om met je enkels nog vast te zitten. Weet dat je vaak onbewust woorden ‘construeert’ op een bepaalde manier en dat het veranderen ervan ongelooflijk veel verschil kan maken.

Betekenis ‘keurslijf’
Je hebt gezocht op het woord: keurslijf.
keurs·lijf (het; o; meervoud: keurslijven)1korset2(figuurlijk) belemmerende bepalingen: in een keurslijf zitten zich beperkt voelen in zijn vrijheid

 

Ondanks dat ik nog met mijn enkels in het keurslijf zit, staan er inmiddels boomhutten op mijn visionboard en met een beetje geluk kunnen mijn klanten met klimvaardigheden er straks ook terecht voor mooie gesprekken. Ik begin al bijna hardop te giechelen als ik eraan denk. En ook als ik voor me zie hoe ik die boomhutladder beklim met mijn keurslijf op mijn enkels.

Nou ja. Da’s voor de volgende blog.