De afgelopen weken dook ik steeds tactisch opzij als er weer iemand met een sproeineus of een hoestmond bij me in de buurt kwam. Griepepidemie of niet, ik heb geen behoefte mee te doen.

Ik baalde als een stekker als ik in een vergaderzaal opgesloten zat met snotterende collega´s met rode wangen en dito neuzen. Dezelfde collega´s waarvan ik zonder erbij na te denken, thee aannam die ze heel collegiaal voor me meebrachten. ´Alsjeblieft, hier heb je een kopje bacillenthee.´

Bacillenterroristen, dat is wat ze zijn. En dan niet eens expres, want ze hebben de beste bedoelingen en zijn zelf ook slachtoffer geworden van een eerdere terroristische bacillenaanval.

Dacht ik dit weekend veilig te zijn. Niet dus. Blijkt het zoontje van Aaron ook deel te nemen aan het terroristenteam. Ik kwam vrijdagavond terug van een gezellig dagje Utrecht en trof daar vader en zoon aan. Met vader niets aan de hand maar zoonlief leek een pruttelende snotfabriek te zijn. De neuroot in mij zag met lede ogen aan hoe het ongecontroleerde hoesten het dekbed ondersproeide met bacillen. Ook mijn plek. Huppakee, dekbed verschonen.

Maar goed, een beetje bacillenterrorist geeft niet zomaar op! De volgende dag kwam een nieuwe aanval in de vorm van een spontane bui van misselijkheid. Stiefzoonlief´s wangen veranderden van rood naar figuurlijk groen. Vader bedacht zich geen seconde en begeleidde zijn zoon naar de WC. Kotsen doe je het liefst rechtopstaand, dan is je spuugbereik het grootst. Arm kind. Ik dacht aan de keren dat Lisa moest spugen en ik als een liefhebbende moeder achter haar zat, haar haren bij elkaar hield en haar bemoedigende woorden insprak. Gelukkig heeft Luca kort haar en een liefhebbende vader. Ik aanschouwde het geheel dus vanaf gepaste afstand.

Nadat Luca zijn maaginhoud aan het waterzuiveringsbedrijf geschonken had, ging zijn vader aan de slag met doekjes om de WC en omgeving schoon te maken. En daar is weer die neuroot in mij. Schoonmaken is niet voldoende, ontsmetten, dat is wat ik wil. Dettol zou mijn grootste vriend worden dit weekend. Ik heb het een tijd volgehouden om netjes de kapjes van de oorthermometer te vervangen nadat ze uit Luca´s oren kwamen, zijn snotspoor te ontsmetten en een beetje uit de buurt te blijven. Maar ik weet ook dat het gewoon niet werkt om een ziek kind te vermijden. Voor een beetje aandacht en zorg moet je toch dusdanig dichtbij komen, daar in het gebied waar de bacillen op de loer liggen voor nieuwe slachtoffers.

Kortom: ik geef me over en vertrouw volkomen op mijn goed opgebouwde en onderhouden weerstand. Nu zal blijken of de 3 stuks fruit per dag, voldoende groenten en andere gezonde dingen, hun werk hebben gedaan.