We jagen met zijn allen door het leven op zoek naar het volgende doel, de volgende bestemming en de volgende verbetering.
Ik heb/had er ook een handje van. Mijn innerlijke Pusher die het stuur uit mijn handen wil trekken en vol gas door het leven wil gaan. Zo snel mogelijk ergens zijn en dan gaan voor nog meer en beter.
Het klinkt wel erg ontevreden als ik dit zo schrijf.
Toch is het iets dat veel mensen doen. Jagen en maar doorgaan. Vergeten te genieten van het proces. Van alles wat al is. Van dingen die vanzelfsprekend lijken maar het niet zijn.
Stilstaan, niets doen, oftewel: met je zintuigen aan in het moment zijn, dat lijken we een beetje afgeleerd te zijn. De telefoon zit alweer in je hand, de notificaties lokken.
Toen ik nog fietste, sjeesde ik iedereen voorbij, zweet op de kop om vervolgens de ingehaald mensen weer bij het stoplicht tegen te komen.
Sinds een paar jaar start ik elke dag met een paar momenten van dankbaarheid en waardering. Dat doen, zo iets ogenschijnlijk kleins, heeft mijn hele houding veranderd. Ten goede. Het was niet slecht maar wél gejaagd.
Als je te hard gaat, mis je zoveel. En als je dan bent waar je naar onderweg was, is het moment van euforie vaak zo kort. Omdat er alweer een nieuw doel op de loer ligt.
Dagelijks momenten van bewustzijn inlassen, zonder hieraan concessies te doen, joh… dat maakt het leven (voor mij en veel van mijn klanten althans) zoveel mooier, betekenisvoller en plezieriger.
Ik vertel je erover in deze podcast.
Wil je weten wie je écht bent en wat je werkelijk wilt zonder de verwachtingen en normen van je omgeving en wat je ooit ingefluisterd is? Check dan even dit.