Ik las laatst dat iemand als levensdoel had ‘zichzelf volledig te accepteren’. Als levensdoel! Ik weet niet of ze er een leeftijd aan heeft gekoppeld, als het ware een deadline. Ik mag het hopen. Als een ware ´huis-tuin-en-keuken-filosoof’ dacht ik nog even na over wat ze daar nu precies mee zou bedoelen; ‘zichzelf volledig accepteren’. Stel dat je het niet zou doen, wat doe je dan met al die (onder)delen die je niet accepteert? Schroef je die eraf en spoel je die door de plee? Hou je dan überhaupt wat bruikbaars over? Ik maak er maar een geintje van, maar het is natuurlijk een serieuze zaak.

Jezelf volledig accepteren is namelijk niet zo simpel als het lijkt

Eigenlijk zou het zo simpel moeten zijn: je wordt geboren met een bepaald lichaam, met je eigen unieke talenten, uiterlijke kenmerken en karaktereigenschappen. Niet meer, niet minder. Je zult het ermee moeten doen. Sommige dingen kun je ontwikkelen of verbeteren. Met sommige dingen zul je simpelweg moeten leven. En dan komen we, denk ik, bij de essentie: ‘Dat is niet zo simpel als het lijkt.’
Blijkbaar heb je een bepaald beeld of een bepaalde verwachting door jezelf of door je omgeving gecreëerd waar je aan probeert te voldoen. In sommige gevallen zal dit nooit lukken omdat het niet reëel is. Als je niet gezegend bent met een bovengemiddeld IQ, is het misschien ook niet zo handig de volgende Einstein te willen worden. Haal je met pijn en moeite de lichaamslengte van 1.50 m met een gewicht van 80 kg, dan is het niet heel aannemelijk dat je het modellenstokje van Claudia Schiffer over gaat nemen. Het kan zijn, dat ik een beetje achterloop en dat La Schiffer al jaren met pensioen is maar je snapt m’n punt.

Jezelf vergelijken met een ander: je weet dat het niet goed is maar toch kun je het niet laten

En toch doen we het massaal! We vergelijken ons met anderen en refereren aan een bepaald beeld dat helemaal niet past bij wie we echt zijn, wat we kunnen en hoe we eruit zien. Ik maak me er ook regelmatig schuldig aan, bijvoorbeeld door mezelf steevast op pestdagen te vergelijken met vrouwen van twintig. (Zeg; dag achtentwintig van een bepaalde, bij vrouwen bekende cyclus). Lekker reëel! Logisch dat die bewuste pestdag niet transformeert in een leuke, vrolijke dag! Al helpt chocola dan vaak wel een beetje om het allemaal iets vrolijker te maken.

Joehoe Mezelf, waar ben je?

Zou het daarom zijn dat iedereen op zoek is naar Zichzelf? En dat ze Zichzelf zelfs zoeken in alle uithoeken van de wereld? ‘Mezelf, waar heb ik je toch gelaten? Hoe herken ik je? Waar zag ik je het laatst?’ Je bent sinds de tijd dat je wel degelijk wist wie je precies was, besmet met allerlei onrealistische beelden. Je ouders vertelden je waarschijnlijk dat je een beetje moest dimmen als je te druk en enthousiast was; het zou immers, als je later groot zou zijn, ook niet geaccepteerd worden dat je als een clown over de afdeling zou stuiteren. Daarnaast was het erg leuk dat je thuis alle kleuren van de regenboog terug liet komen in je outfit, eenmaal buiten was het wel de bedoeling dat je niet al te erg opviel en eruit zag als ‘de rest’.

Als kind deed je wat je leuk vond… weet je nog?

Mocht je als kind de sterren van de hemel tekenen, dan kon je al gauw je kleurpotloden in de prullenbak kieperen, omdat het nu eenmaal beter zou zijn je op de exacte vakken te concentreren. Op nieuwe Van Goghs zat namelijk niemand te wachten en de gedachte dat je daarmee een boterham kon verdienen, verdiende een plaatsje naast je kleurpotloden in de prullenbak.
Tja… en als je ouders met jou als baby in de weer gaan met alles dat plakt om je haar, dat door zeven kruinen wordt gescheiden, in juiste banen te leiden voordat ze met je over straat gaan, dan krijg je enigszins het gevoel dat je kapsel niet helemaal goed genoeg is zoals het is. Waarvoor ik mijn ouders dan weer dankbaar ben. Ik heb het haar weleens gezien zonder kunstgrepen en daar werd je echt niet vrolijk van.

Herken jij de laagjes waarmee je jezelf hebt verdoezeld in de loop der jaren?

Ben je de ‘babybolletje-piekhaar’ tijd ontgroeit en hoor je steeds dat je er zo lief uitziet, terwijl je er op dat moment uit wilt zien als een überbitch, inherent aan de puberteit die je dan doormaakt, dan begin je vanzelf te kliederen met oogpotlood en mascara. Lief?! Wat is lief? Je wilt eruit zien als een vamp! Daarnaast wil je minimaal zes jaar ouder geschat worden, dus het eerste laagje mascara wordt al snel aangevuld met een vierde laagje mascara. En ergens onder die zwarte bende, zit Jezelf dus verstopt. Lang leve de make-upremover. Maar hoe zit het met de rest? Herken je de andere ‘laagjes’ wel waarmee je Jezelf hebt verdoezeld?

Om weer terug te komen op de vraag die ik mezelf stelde: ‘Wat zou ze bedoelen met zichzelf volledig accepteren?’ Ik begin steeds meer het idee te krijgen, dat je als Jezelf wordt geboren maar dat je in de loop van je leven een ander beeld van jezelf voorgespiegeld krijgt, ingegeven door je omgeving en je eigen verwachtingspatroon, waardoor je in de war raakt en op een gegeven moment niet meer weet wie je nu ook alweer precies was. Ik vermoed dat dit inzichtmoment zich ergens aandient tussen de dertig en de vijftig jaar, uitzonderingen daargelaten (midlifecris voor het gemak maar even meegenomen) en dat je dus vanaf dat moment jezelf weer langzaam gaat ontdoen van alle laagjes waarachter je Jezelf verstopt hebt.

Het is mij gelukt mezelf te accepteren! Zal ik jou daarbij helpen? Boek dan een sessie.